5436 kilometer in de trein

Na ons vorige verhaal hebben we uitgecheckt uit het hotel, hebben we onze bagage daar nog even achtergelaten en zijn we voordat we de trein naar Washington DC (die vertrok om 18:10) zouden nemen Chicago nog ingelopen. Ik (Jaap) was bij het inpakken van mijn tas thuis nog in de veronderstelling dat mijn fototoestel op batterijen werkt en had dus een batterijenoplader meegenomen, maar mijn nieuwe fototoestel werkt op een accu. En die was leeg. Helaas is Pentax niet het meest doorsnee merk, dus ik was al even bang dat het een onmogelijke opgave zou zijn hier een oplader voor te vinden, maar gelukkig was er 4 metrohaltes van ons hotel een 112 jaar oude fotowinkel waar ze een oplader hadden voor mijn fototoestel, hoera!

Daarna zijn we richting de Navy Pier gelopen, wat een soort kruising is tussen de pier van Scheveningen en Tibidabo (in Barcelona). Met name de wandeltocht was erg leuk, we zijn allebei erg gecharmeerd van Chicago. Veel leuke parkjes, kunstwerken, schone straten, veel bloembakken, mooie gebouwen en relaxte sfeer. En het mooie weer hielp natuurlijk ook goed mee. We kwamen ook veel hardlopers tegen, die we overigens in alle steden tegen komen, soms echt in the middle of nowhere (bijvoorbeeld tijdens onze trip richting Las Vegas). Maar met de hoeveelheden eten hier moet je ook wel flink sporten :-P. Wij splitten in ieder geval vaak een maaltijd en dat is prima te doen.
De Navy Pier bleek niet zo spannend te zijn, wel een beetje bootjes kunnen kijken.

Maar weer teruggelopen naar het hotel, spullen opgehaald en naar het Amtrak station voor deel twee van de treinreis. We hadden dit keer geen sleeper (slaapcabine) maar stoelen in coach. Onze bagage was ingecheckt en ging in de bagagewagen mee, dus daar hadden we geen last van en doordat je ongeveer 2x zoveel beenruimte hebt als in een vliegtuig hadden we dus nog meer plek dan in onze sleeper.
De sfeer was een stuk beter en de gemiddelde leeftijd een stuk lager :-P. Beter dus dan in de sleeper. We hadden van tevoren gegeten, dus konden ook mooi wegblijven uit de diner. Wel was het stervenskoud in de cabine, dus dat sliep weer wat minder. 's Ochtends maar opgewarmd met een kopje thee.

We hadden ons hotel in Washington DC al geboekt, maar toen ik in Chicago even wilde opzoeken hoe het met de shuttle zat kwam ik op een andere site reviews tegen die niet best waren. Slechte buurt, veel lawaai, bot personeel, vieze kamers en zelfs bedbugs… We besloten eerst maar even een kijkje te gaan nemen en het bleek allemaal reuze mee te vallen. De buurt was inderdaad niet bepaald het zakendistrict, maar verder was alles helemaal goed.
We hadden al even bij het Capitool gekeken voor we de shuttle in gingen, maar de volgende dag pas echt Washington DC verkent. De bagage hadden we al ingecheckt bij het station en vanaf daar vol goede moed gaan lopen. Dat bleek toch iets verder dan gedacht, het is erg ruim opgezet en de gebouwen zijn enorm. Bovendien had Merel wat last gekregen van haar been (waarschijnlijk combinatie van veel lopen en veel zitten) wat op random momenten opspeelde, dus hebben we ons maar aan de hop-on, hop-off bus gewaagd. Dat bleek prima te werken. Capitool, National Mall, Witte Huis, Washington Monument (die obelisk), Lincoln Memorial, Pentagon, National Cathedral en nog een hele berg overheidsgebouwen. Eigenlijk is Washington DC gewoon een enorm museum waar je wel 2 dagen voor nodig hebt om het allemaal te goed zien, en nog meer als je overal in wilt. Chicago en Washington DC waren natuurlijk alleen maar extra door de treinreis, maar hoewel we Chicago wel redelijk gezien hebben was het bij Washington DC toch wel jammer dat we zo snel al weer door moesten, omdat we het gevoel hebben dat door de wijdsheid van wat er te zien is we de sfeer niet echt hebben kunnen proeven in die korte tijd.

Terug bij Union Station nog even wat gegeten en een fleeche dekentje gekocht (goed voorbereid deze keer) voordat we de trein in gingen. De rit is weer totaal anders dan de vorige twee. We hadden nu een enkele trein (vorige waren dDe mensen in deze trein waren allemaal wat meer (laat ik het netjes zeggen) volks en er zitten nogal wat rare snuiters tussen. Betekent dus veel meer gemekker en lawaai. Doordat de lampen wat fel bleven branden 's nachts bleef het steeds onrustig. Daarnaast zat er schuin achter ons een oud vrouwtje die elke 5 minuten probeerde haar keel eruit te hoesten. Wat minder nachtrust dus, al hield het dekentje ons wel lekker warm.
Je ziet wel dat het landschap nu wat meer tropisch wordt en we zien ook veel meer stadjes hier, dus kan je 's nachts ook wat zien.

Valt ons wel op dat er een soort klasseverschil in de trein zit. In de sleepers meer de rijke blanke oudjes en in coach het 'gewone' volk, dus ook meer Afro-Amerikaanse mensen. Datzelfde valt ook op in de steden, waar in Downtown veel blanken rondlopen en in de buitenwijken echt alleen maar Afro-Amerikaanse mensen. We hadden niet verwacht dat die scheiding zo sterk zou zijn.

We hebben in Orlando onze nieuwe huurauto opgehaald, een Nissan Sentra uit 2011 deze keer. Wat simpeler dan de vorige en prima voor de omgeving hier. Na de trein hebben we nu wel weer zin om in de auto rond te crossen. Je legt wat minder afstand af, maar je hebt wel veel meer vrijheid. We hebben overigens in totaal 3378 miles met de trein gereden, ofwel 5436 kilometer.
Flagstaff - Chicago = 1699 miles (is 2734 km)
Chicago - Washington = 780 miles (is 1255 km)
Washington - Orlando = 899 miles (1447 km)

We zijn net ingecheckt in ons superrelaxte resort hotel in Orlando, nu gaan we even inventariseren wat we allemaal gaan doen de komende 2-3 dagen.