De jongeren in de seniorentrein

Zo, het eerste deel van onze treinrit dwars door de USA zit er weer op. We zijn nu in Chicago, in een heerlijk hotel (wat ook wel weer fijn is na het gehang in een kleine ruimte in de trein).
Het was een prachtige treinrit, met mooie uitzichten en we zaten dan ook regelmatig met onze neuzen tegen het raam geplakt. De landschappen veranderden continu van bergen begroeit met bomen tot de typische colorado-roodgekleurde kale bergen tot heuvellandschappen en akkers zover als je kon zien. We zijn ook over de Missippi rivier gereden, weer een heel ander prachtig uitzicht. De trein rijdt meestal niet erg hard en moest ook vaak stoppen en wachten voor een passerende trein of iets dergelijks, waardoor je flink kan genieten van het uitzicht.

Ik was vantevoren nog bang dat je niet zou gaan slapen omdat je dan het uizicht mist, maar had daarbij niet gerealiseerd dat het vanaf half 8 natuurlijk stikdonker is buiten en je dus (of je nou wilt of niet) het uitzicht toch niet kan zien.

Daar staat wel tegenover dat 33 uur in een trein toch wel errug lang was (we stapten om iets van 4 uur snachts op in Flagstaff, nog op Pacific Time, en kwamen 33 uur later om 3 uur smiddags Central Time (na ook nog de tijdzone Mountain Time gepasseerd te hebben) aan in Chicago. Ons tijdverschil met Nederland is nu dus nog maar 7 uur!

Maar goed, er zijn dus toch ook nadelen aan zo'n treinreis: onze "sleeper" (slaapcabine) was erg klein. Er paste precies een stapelbed in en dan kon je er niet meer echt naast staan. Twee stoelen tegenover elkaar waarbij je toch wel met je benen elkaar in de weg zit. Die naar beneden geklapt konden worden tot bed, en dan kon je daarboven vanaf het plafond het tweede bed klappen. Met onze bagage er nog ergens bij gepropt, was het toch wel erg klein. En de wc en douche moest je delen met zo'n 10 andere slaapcabine's.

Het was toch wel erg fijn dat we een extra dag in Chicago geboekt hebben en hier een prachtig hotel hebben, het eerste wat we dan ook deden toen we uit de trein kwamen was in het zwembad springen en daarna flink douchen. Want alles ruikt muf naar 33 uur in een kleine cabine.

Het was kennelijk ook opvallend dat 2 jongeren zo'n "sleeper" hadden geboekt, want voor de rest zaten daar alleen maar senioren. En het is kennelijk de bedoeling om dan tijdens het eten in de diningcar met het koppel tegenover je over de economie en het milieu te praten. Maar op 1 of andere manier kregen wij niet veel los bij anderen. Hoewel ze om ons heen allemaal druk zaten te kletsen.
Voor zowel Jaap als mij is het ook niet echt ons ding om zo uitgebreid met vreemden te gaan zitten kletsen. Volgens mij vond iedereen ons ook maar vreemd als enige jongeren en enige buitenlanders.

Maar goed, als je van te voren voorbereidt bent op de kleine slaapcabine en het socializen met de senioren, dan is het echt een prachtige treinrit om nooit meer te vergeten.

Wel hadden wij bij aankomst zoiets van: nu moeten we nog 2 treinritten. Je zou ook prima de trein tot aan Chicago kunnen nemen en dan vanaf daar vliegen naar Orlando.
Maar goed, van hier tot aan Washington en van daar tot aan Orlando hebben we geen sleeper meer geboekt en zitten we in de coachcar tussen de amerikanen die vaker met de trein reizen (en de jongeren en andere toeristen), dus dan is de ervaring wellicht weer heel anders.

Chicago is overigens een verademing als grote stad. We hadden er niet veel van verwacht, maar het voelt heel relaxt om er rond te lopen. Waar we in San Francisco toch wel vaak achterom keken omdat er veel zwervers en lugubere lui rondliepen, is het hier het tegenovergestelde. Ook de gebouwen/architectuur en de skyline van Chicago is prachtig.
We hebben ook heerlijk gegeten in een restaurantje in Little Italy, die ons aanraadde om het menu te nemen waarbij je 1 pastagerecht voor die avond kiest en 1 pastagerecht wat je koud meekrijgt voor de volgende avond thuis. :-) Alleen gaat dat voor ons niet echt op aangezien we vandaag weer op de trein stappen.

We hebben de "L" genomen (een soort monorail door downtown), die een rondje rijdt waardoor je heel downtown in 1 keer kan zien. En zijn in de Sears Tower (of eigenlijk heet die nu de Willis Tower sinds een paar jaar) geweest. Precies op het moment dat de zon onderging, waardoor we Chicago bij daglicht hebben gezien, maar ook een prachtige zonsondergang en vervolgens Chicago bij Night. En dat allemaal vanaf het Skydeck op de 103de verdieping, waar de lift maar precies 1 minuut over deed om er te komen. Prachtig! Bedenk daar nog een glazen vloer bij waardoor je boven Chicago "zweeft", wat het helemaal af maakte. Wel jammer dat je bij elk raam moest vechten om een mooi plekje met alle andere toeristen.

Nu nog eventjes genieten van dit luxe hotel, Chicago nog wat verder verkennen en om 6 uur vanavond stappen we weer op de trein. Op naar Washington!

Nog even wat antwoorden op jullie vragen:
Ja, het autorijden was eigenlijk heel relaxt, vooral omdat men in Amerika het "keep your own lane" principe kent. Iedereen blijft dus voornamelijk in zijn/haar eigen baan rijden en daardoor hoef je niet echt heel erg uit te kijken voor al het andere verkeer. Ook rijdt men heel hoffelijk/vriendelijk en geven anderen voorrang, er wordt ook weinig getoeterd. Heel anders dan in Nederland.
Over Route 66, we kwamen soms onderweg de borden tegen dat we kennelijk wel op die weg zaten, maar dit was nooit bewust.
En aan Fanja: als je Geert kan overhalen om gezellig met allemaal oudjes rond te hangen in een trein, dan komt het vast helemaal goed. Want de uitzichten (zie bij thuiskomst onze foto's en filmpjes maar) zijn om van te genieten! :-)

Hoe is het bij iedereen in Nederland?